Burayı 2021'de keşfettim. İlk keşfettiğim zaman inanılmaz yoğun bir merak ile günde 10 saat vakit geçiriyordum spiritüelsatanism.org'da. Şu an inanmıyorum. O zamanlar meditasyonlarımda enerjiyi hissetme açısından sıkıntı yaşasam da, özellikle adanmamda bilim ile açıklanamayacak şeyler yaşamıştım. Daha sonra bunların plasebo olduğuna inandım. Fakat genel olarak inancım zayıftı, çünkü burayı keşfettiğim zaman berbat bir dönemden geçiyordum ve bir tanrının var olması her şeyi değiştirirdi benim açımdan. İnanmak işime gelirdi yani, mantık ile uyuşan başka bir din ile karşılaşsaydım ona da inanacaktım muhtemelen. Neyse, inancım zamanla azaldı ve 2 yıldır da inanmıyorum.
Az önce bir arkadaşıma Satanism'i anlatmam gereken bir durum yaşandı. Kendisine Satanism denilince aklına siyah kapüşonlu giyip kedi kesen tayfa geliyordu. Bu yüzden en azından gerçek Satanism'i bilmesini istedim. Fark ettim ki kendisine buradan bahsederken, bir tutkuyla anlatıyorum. Evet inanmıyorum, ama onaylıyorum. Sanki içten içe buraya çekiliyorum gibi. Açık konuşayım, şu an tekrardan inanma ihtiyacı duyup, bir kurtuluş yolu mu arıyorum bilmiyorum. Fakat şu an içimde garip bir his var. Ve sanırım tekrar denemek istiyorum.
"Gerçek" denilen şey gözümüzün önünde ve biz bunu göremeyecek kadar kör müyüz? Yoksa inancını kaybetmek dahi gerçeğe ulaşma yolculuğunda çıkılan bir basamak mı?
Kendinden üstün bir gücün var olması her şeyi kolaylaştırır çünkü hayatın bu kadar siktiriboktan olmasıyla alakalı soruların cevaplarını verebilecek bir varlık var demektir. Şu an bu yüzden mi inanmak istiyorum, yoksa içten içe Şeytanın varlığını ve Satanism'in doğruluğunu biliyorum da kabul mu edemiyorum.
İnanç dediğimiz şey, gerçek olanı fark etmekten mi ibaret? Yoksa hayattaki öbür her şey gibi tırnaklarla kazıyarak kazanılan bir durum mu? Düşüncelerinizi bekliyorum.
Az önce bir arkadaşıma Satanism'i anlatmam gereken bir durum yaşandı. Kendisine Satanism denilince aklına siyah kapüşonlu giyip kedi kesen tayfa geliyordu. Bu yüzden en azından gerçek Satanism'i bilmesini istedim. Fark ettim ki kendisine buradan bahsederken, bir tutkuyla anlatıyorum. Evet inanmıyorum, ama onaylıyorum. Sanki içten içe buraya çekiliyorum gibi. Açık konuşayım, şu an tekrardan inanma ihtiyacı duyup, bir kurtuluş yolu mu arıyorum bilmiyorum. Fakat şu an içimde garip bir his var. Ve sanırım tekrar denemek istiyorum.
"Gerçek" denilen şey gözümüzün önünde ve biz bunu göremeyecek kadar kör müyüz? Yoksa inancını kaybetmek dahi gerçeğe ulaşma yolculuğunda çıkılan bir basamak mı?
Kendinden üstün bir gücün var olması her şeyi kolaylaştırır çünkü hayatın bu kadar siktiriboktan olmasıyla alakalı soruların cevaplarını verebilecek bir varlık var demektir. Şu an bu yüzden mi inanmak istiyorum, yoksa içten içe Şeytanın varlığını ve Satanism'in doğruluğunu biliyorum da kabul mu edemiyorum.
İnanç dediğimiz şey, gerçek olanı fark etmekten mi ibaret? Yoksa hayattaki öbür her şey gibi tırnaklarla kazıyarak kazanılan bir durum mu? Düşüncelerinizi bekliyorum.
