tavsiyenize ihtiyacım var , çok tükendim

[ddiafol]

Daha önceki postumdanda görmüş olabilirsiniz belki . Her geçen gün ölüyormuş gibi hissediyorum içimde sanki bir virüs var temizleyemiyorum . Depresyon , yalnızlık , parasızlık ve potansiyelimin etrafımdaki insanlar tarafından mahvolması gibi durumlar artık çok sıktı hayatımda hiçbir şey değişmiyor ve başkalarında hiç uğraşmadan bu gibi şeyler varken benim bunları elde etmem için sanırım illa kölelik yapmam lazım . Sürekli kendimi bu zamana kadar motive ettim bişeyler illa değişicek diye ama bilmiyorum bu döngüden bir türlü çıkamıyorum mutlu olmak aşırı lüks birşey benim için ya da en ufacık bi sevgi kırıntısı .
Giderek yaşamı reddediyorum gibi hisseddiyorum . Küçücük şeyler için çabalamaktan çok çok sıkıldım gelişmek için hiçbir motivasyonum kalmadı sanki . Sürekli Kendimi kurtarmak zorunda kalmak aşırı koyuyor .

 

[Noctur]

Esenlikler,

Öncelikle bu zihniyetten kurtulmalısınız, değişim her zaman zihinde başlar. Bu zamana kadar hiçbir şey yapamamış olmanız, gelecekte hiçbir şey yapamayacak olacağınız anlamına gelmez. Pes ettiğiniz an, savaş kaybedilmiştir, kaybedilen bir savaş için de elden bir şey gelmez. Bu noktada sorulması gerekilen soru ise "Hâlâ savaşıyor muyum?" olacaktır. Eğer hâlâ savaşıyorsanız, kazanabilirsiniz, zira pes etmeyen biri kaybedemez.

Size bir arkadaşımdan bahsetmek istiyorum, size ilham olacağını düşünüyorum. Kendisi orta yaşlı birisi ve okulunu bitiremedi, bir eğlence merkezinde bilet kesiyor ve kıt kanaat geçiniyordu. Her sabah kalkıyor, işe gidiyor ve akşama kadar bilet kesiyordu, işten sonra ise sadece dinleniyordu, tatili bile yoktu, sürekli çalışıyordu, sizce buna yaşamak denebilir miydi? Hayır, bu bir kölelikti, yaşamak zorunda olduğu için verdiği bir mücadeleydi. Peki, sizce ne yaptı? Ne yaptı da bu durumdan kurtulabildi?

Eğer hiçbir şeyi değiştiremeyeceği düşüncesi içerisinde olsaydı, bu rutini sürdürmeye devam ederdi, hayatını boşa harcamış bir şekilde ölürdü. Lâkin o bir şeyleri değiştirebileceğine inanıyordu, aç kalsa da, üşüse de bir kenara birikim yapıyordu, bu durumda olan birisinin hayalleri vardı, hayalleri... Bir gün işinden ayrıldı ve iş kurdu. Oldukça riskli bir adımdı, boğazına giren iki kaşık yemekten feragat etmişti, sonunda başarısız olup beş parasız bir şekilde ölebilirdi. Bunu umursamadı ve hayallerine koştu, çok çalıştı ve çabaladı. Şimdi ise durumu iyi, çok tatlı bir aileye sahip, geçmişi sorduğumda ise "Bir kabus... Bir kabustu o, ben de o kabustan uyandım." diyor.

Eğer o zihniyetten kurtulamasaydı, asla böyle şeylere erişemezdi. Bu nedenle siz de en büyük değişimi önce kendinizde, zihninizde yapmalısınız. Bu anlattıklarım örnek değildi, gerçekten yaşanmış bir şeydi. Bu kişi, böyle zor bir durumdan kurtulabildiyse, siz de kurtulabilirsiniz. Hem kendisi bir SS değildi, yalnızdı, kimsesizdi, belki yanında bir ben vardım, kim bilir... Lâkin siz Şeytan Baba ve Tanrılara, bizlere sahipsiniz, ruhaniyetin gücüne ve JoS'un bilgisine sahipsiniz.

Meditasyonlarınıza ağırlık verin, kendinize odaklanın. Tanrılara ve bizlere danışmaktan geri kalmayın, buranın var olma amacı budur. Kendinize dikkat edin, sağlıcakla kalın...

İyi günler.

 

[Sapientes]

Kendinize gelin. Farkında olduğunuzu biliyorum, siz bu kişi değilsiniz, kendinizi bu kişi olduğunuza inandırmışsınız sadece. Zinciri kırın ve kendiniz özgür bırakın. Şeytan, bizimle beraber, bu şekilde düşünüyor olmanız saygısızlıktır. Küçük şeyler için çabalayarak, ileride büyük şeyleri çabalamadan elde edecek pozisyona gelebilirsiniz. Bu zihniyet içerisinde olduğunuz sürece, hiçbir şey yapamayacaksınız, lâkin gözlerinize inen perdeyi kaldırıp gerçeği görürseniz, bunların hepsinin bir yanılsamadan ibaret olduğunun farkına varacaksınız.

Bana mailimden ulaşın, hiçbir kardeşimi bu halde bırakmak gibi bir niyetim yok.

Sağlıcakla kalın...

 

[Sapahe]

Daha önceki postumdanda görmüş olabilirsiniz belki . Her geçen gün ölüyormuş gibi hissediyorum içimde sanki bir virüs var temizleyemiyorum . Depresyon , yalnızlık , parasızlık ve potansiyelimin etrafımdaki insanlar tarafından mahvolması gibi durumlar artık çok sıktı hayatımda hiçbir şey değişmiyor ve başkalarında hiç uğraşmadan bu gibi şeyler varken benim bunları elde etmem için sanırım illa kölelik yapmam lazım . Sürekli kendimi bu zamana kadar motive ettim bişeyler illa değişicek diye ama bilmiyorum bu döngüden bir türlü çıkamıyorum mutlu olmak aşırı lüks birşey benim için ya da en ufacık bi sevgi kırıntısı .
Giderek yaşamı reddediyorum gibi hisseddiyorum . Küçücük şeyler için çabalamaktan çok çok sıkıldım gelişmek için hiçbir motivasyonum kalmadı sanki . Sürekli Kendimi kurtarmak zorunda kalmak aşırı koyuyor .

Esenlikler,

Kendinizi yine kendiniz kurtarabilirsiniz ya da batmaya devam edersiniz, bu sizin seçiminiz ve seçiminizin sonuçlarına kendiniz katlanacaksınız. Başkalarının uğraşmadan maddi varlığı olabilir, sizde yoksa bu sizin her şeyi salmanız için mantıklı bir gerekçe mi? Sihirli bir değnek yok ne yazık ki istediğiniz başarı uğruna mücadele etmelisiniz.

Çalışmak kölelik değildir ama yakındığınız düzene karşı boynunuzu eğip tasmalanmayı beklerseniz o zaman köle olabilirsiniz. Sosyal medyayı ve zaman çalan diğer her şeyi kullanmayı bırakın, alkolü de öyle. Başka insanlarla kendinizi kıyaslamayın çünkü bu kendinize yapabileceğiniz en büyük saygısızlık.

Meditasyon programınız yoksa ya da başlayıp başlayıp bırakıyorsanız, kendinize bir tokat atın ve işin ciddiyetini kavrayarak başlayın. Oluşturduğunuz programlara bağlı kalmamak duygu durumunuzda dalgalanmalara yol açacaktır ki bunun da manik depresyonu tetiklemesi olası. Bunları söylüyorum çünkü kendim yaşadım. Günlük olarak RTR yapın, sadece düşmanı değil sizi de kendinize getirir.

Ben de zorluklar yaşadım, yaşıyorum. İçinde bulunduğun sıkıntıları sürekli sayıklamak hiçbir işe yaramıyor, evet bunu da deneyimledim. Acı ama zor yoldan öğrendim. Şu an bile çözmem gereken çok fazla sorun var. Örneğin her gece başımı yastığıma koyduğumda sabah kalkacağımın garantisini bilemiyorum çünkü ben de birçok insan gibi deprem bölgesinde yaşıyorum. Kaldığım binanın bodrum katında yaşadığımı ve deprem gerçekleşirse sağ çıkma ihtimalimin olmadığını da eklemiş miydim :lol:

Dertler olur, gelişim yolunda olmalıdır da. Önemli olan bu dertlere nasıl yaklaştığın. Deprem tehlikesi var diye, çalışmayı ve gelişimimi bırakıyor muyum? Hayır. Her yaptığım RTR'da aynı zevki tadıyorum. Bütün gün şizofrenik bir şekilde ölmeyi beklemek yerine ''Korkuyu kalbimden söküp attım.'' Olası tehlikenin bilincindeyim ve buradan olabilecek en yakın zamanda ayrılmaya çalışacağım. Onun haricinde her gün biraz daha gelişmek ve güçlenmenin verdiği his oldukça tatmin edici.

Çözmem gereken onlarca sorun olduğunun farkında olsam da arkama baktığımda çözmeyi başardığım problemleri görüyorum ve bu gurur verici. Tanrılarımıza ve özellikle Şeytan Babamıza bunun için minnetarım çünkü onların desteğini zor anlarımda her daim hissettim. Siz de yalnız değilsiniz. Bunu unutmayın.

Sorunlarınız varsa, ve tavsiye istiyorsanız size önerim önce kendiniz çözüm odaklı yakınlaşmalısınız. Sorunlara daha çok sorunla yakınlaşarak çözemezsiniz. Spesifik olarak sorununuzun ne olduğunu söyleyin, ona göre buradaki dostlarımız yardımcı olacaktır. Kısacası sorunlarınıza yönelik çözüm odaklı sorular sormanız kendi iyiliğinize olacaktır. Zorluklara karşı diz çökmeyin, göğsünüzü gerin. Sizi güçlü görmek isterim.

İyi günler.

 

[ddiafol]

Daha önceki postumdanda görmüş olabilirsiniz belki . Her geçen gün ölüyormuş gibi hissediyorum içimde sanki bir virüs var temizleyemiyorum . Depresyon , yalnızlık , parasızlık ve potansiyelimin etrafımdaki insanlar tarafından mahvolması gibi durumlar artık çok sıktı hayatımda hiçbir şey değişmiyor ve başkalarında hiç uğraşmadan bu gibi şeyler varken benim bunları elde etmem için sanırım illa kölelik yapmam lazım . Sürekli kendimi bu zamana kadar motive ettim bişeyler illa değişicek diye ama bilmiyorum bu döngüden bir türlü çıkamıyorum mutlu olmak aşırı lüks birşey benim için ya da en ufacık bi sevgi kırıntısı .
Giderek yaşamı reddediyorum gibi hisseddiyorum . Küçücük şeyler için çabalamaktan çok çok sıkıldım gelişmek için hiçbir motivasyonum kalmadı sanki . Sürekli Kendimi kurtarmak zorunda kalmak aşırı koyuyor .

Zor değil mi. Her gün kalkıp, gündelik hayatta ayni şeyleri tekrarlamak. Yorucu. Tüketici.
Peki siz ne yapacaksınız? Pes mi edeceksiniz? Terk mi? Bence hayır, devam edeceksiniz. Bu potansiyel sizde var eminim. Küllerinizden yeniden doğana kadar. Magnum opusa kadar.
Boşu boşuna demiyorum. Siz bir ss siniz. Bu olmasa nasıl buralara kadar gelebilirsiniz ki, Değil mi?
Kazananlar hic kaybetmeyenler değil, asla pes etmeyenlerdir. Biliyorum devam etmek zor, yol uzun. Hayat yorucu. Ama bunu değiştirmek için şimdilik elimizden pek birşey gelmiyor. Ancak devam etmek zorundayız. Darda kalma pahasına.
Siz bir ss'siniz. Bulunduğunuz mevki kolay bulunmaz. Normal sayilabilecek, hiç bir şeyden habersiz basit bir insan değilsiniz. Kadim gerçeklerin farkına varmişsiniz ve bu takdire şayandır.
Devam etmek zorundayız. Hayat böyledir. Bunun basit yolu kolay yolu uzun yolu yok. 3 gün mutsuzsan 4. gün ayağa kalkacaksın mutlu olmak için. Bir savasciya yakışır şekilde.
Lütfen bana prortondan ulaşın. Hislerinizi anlattığınız bir post hazırlayın. Hiçbir SS i Bu halde bırakamam. Sonuçta biz bir aileyiz değil mi?
Aile sadece kan bağın bulunan kişiler değil. En kötü karanlık üzerimize üşüştüğünde bizi koruyacak, düşünce bizi kaldıracak kişilerdir.

çok teşekkür ederim ilgin ve yorumun için sanırım artık hislerimi önemsemeden savaşmaya devam etmek gerek.

 

[ddiafol]

Daha önceki postumdanda görmüş olabilirsiniz belki . Her geçen gün ölüyormuş gibi hissediyorum içimde sanki bir virüs var temizleyemiyorum . Depresyon , yalnızlık , parasızlık ve potansiyelimin etrafımdaki insanlar tarafından mahvolması gibi durumlar artık çok sıktı hayatımda hiçbir şey değişmiyor ve başkalarında hiç uğraşmadan bu gibi şeyler varken benim bunları elde etmem için sanırım illa kölelik yapmam lazım . Sürekli kendimi bu zamana kadar motive ettim bişeyler illa değişicek diye ama bilmiyorum bu döngüden bir türlü çıkamıyorum mutlu olmak aşırı lüks birşey benim için ya da en ufacık bi sevgi kırıntısı .
Giderek yaşamı reddediyorum gibi hisseddiyorum . Küçücük şeyler için çabalamaktan çok çok sıkıldım gelişmek için hiçbir motivasyonum kalmadı sanki . Sürekli Kendimi kurtarmak zorunda kalmak aşırı koyuyor .

Esenlikler,

Kendinizi yine kendiniz kurtarabilirsiniz ya da batmaya devam edersiniz, bu sizin seçiminiz ve seçiminizin sonuçlarına kendiniz katlanacaksınız. Başkalarının uğraşmadan maddi varlığı olabilir, sizde yoksa bu sizin her şeyi salmanız için mantıklı bir gerekçe mi? Sihirli bir değnek yok ne yazık ki istediğiniz başarı uğruna mücadele etmelisiniz.

Çalışmak kölelik değildir ama yakındığınız düzene karşı boynunuzu eğip tasmalanmayı beklerseniz o zaman köle olabilirsiniz. Sosyal medyayı ve zaman çalan diğer her şeyi kullanmayı bırakın, alkolü de öyle. Başka insanlarla kendinizi kıyaslamayın çünkü bu kendinize yapabileceğiniz en büyük saygısızlık.

Meditasyon programınız yoksa ya da başlayıp başlayıp bırakıyorsanız, kendinize bir tokat atın ve işin ciddiyetini kavrayarak başlayın. Oluşturduğunuz programlara bağlı kalmamak duygu durumunuzda dalgalanmalara yol açacaktır ki bunun da manik depresyonu tetiklemesi olası. Bunları söylüyorum çünkü kendim yaşadım. Günlük olarak RTR yapın, sadece düşmanı değil sizi de kendinize getirir.

Ben de zorluklar yaşadım, yaşıyorum. İçinde bulunduğun sıkıntıları sürekli sayıklamak hiçbir işe yaramıyor, evet bunu da deneyimledim. Acı ama zor yoldan öğrendim. Şu an bile çözmem gereken çok fazla sorun var. Örneğin her gece başımı yastığıma koyduğumda sabah kalkacağımın garantisini bilemiyorum çünkü ben de birçok insan gibi deprem bölgesinde yaşıyorum. Kaldığım binanın bodrum katında yaşadığımı ve deprem gerçekleşirse sağ çıkma ihtimalimin olmadığını da eklemiş miydim :lol:

Dertler olur, gelişim yolunda olmalıdır da. Önemli olan bu dertlere nasıl yaklaştığın. Deprem tehlikesi var diye, çalışmayı ve gelişimimi bırakıyor muyum? Hayır. Her yaptığım RTR'da aynı zevki tadıyorum. Bütün gün şizofrenik bir şekilde ölmeyi beklemek yerine ''Korkuyu kalbimden söküp attım.'' Olası tehlikenin bilincindeyim ve buradan olabilecek en yakın zamanda ayrılmaya çalışacağım. Onun haricinde her gün biraz daha gelişmek ve güçlenmenin verdiği his oldukça tatmin edici.

Çözmem gereken onlarca sorun olduğunun farkında olsam da arkama baktığımda çözmeyi başardığım problemleri görüyorum ve bu gurur verici. Tanrılarımıza ve özellikle Şeytan Babamıza bunun için minnetarım çünkü onların desteğini zor anlarımda her daim hissettim. Siz de yalnız değilsiniz. Bunu unutmayın.

Sorunlarınız varsa, ve tavsiye istiyorsanız size önerim önce kendiniz çözüm odaklı yakınlaşmalısınız. Sorunlara daha çok sorunla yakınlaşarak çözemezsiniz. Spesifik olarak sorununuzun ne olduğunu söyleyin, ona göre buradaki dostlarımız yardımcı olacaktır. Kısacası sorunlarınıza yönelik çözüm odaklı sorular sormanız kendi iyiliğinize olacaktır. Zorluklara karşı diz çökmeyin, göğsünüzü gerin. Sizi güçlü görmek isterim.

İyi günler.

İlgin için çok minnettarım pes etmemem gerektiğini sizler sayesinde daha iyi anlıyorum . sosyal medya kullanmıyorum Alkolude SS olduğumdan beri kullanmıyorum 2 haftadır ilk defa bu kadar uzun süre meditasyonlardan uzak kaldım bu kadar kötü etki ediceğini bilmiyordum, tüm dengem şaştı .

 

[ddiafol]

Esenlikler,

Öncelikle bu zihniyetten kurtulmalısınız, değişim her zaman zihinde başlar. Bu zamana kadar hiçbir şey yapamamış olmanız, gelecekte hiçbir şey yapamayacak olacağınız anlamına gelmez. Pes ettiğiniz an, savaş kaybedilmiştir, kaybedilen bir savaş için de elden bir şey gelmez. Bu noktada sorulması gerekilen soru ise "Hâlâ savaşıyor muyum?" olacaktır. Eğer hâlâ savaşıyorsanız, kazanabilirsiniz, zira pes etmeyen biri kaybedemez.

Size bir arkadaşımdan bahsetmek istiyorum, size ilham olacağını düşünüyorum. Kendisi orta yaşlı birisi ve okulunu bitiremedi, bir eğlence merkezinde bilet kesiyor ve kıt kanaat geçiniyordu. Her sabah kalkıyor, işe gidiyor ve akşama kadar bilet kesiyordu, işten sonra ise sadece dinleniyordu, tatili bile yoktu, sürekli çalışıyordu, sizce buna yaşamak denebilir miydi? Hayır, bu bir kölelikti, yaşamak zorunda olduğu için verdiği bir mücadeleydi. Peki, sizce ne yaptı? Ne yaptı da bu durumdan kurtulabildi?

Eğer hiçbir şeyi değiştiremeyeceği düşüncesi içerisinde olsaydı, bu rutini sürdürmeye devam ederdi, hayatını boşa harcamış bir şekilde ölürdü. Lâkin o bir şeyleri değiştirebileceğine inanıyordu, aç kalsa da, üşüse de bir kenara birikim yapıyordu, bu durumda olan birisinin hayalleri vardı, hayalleri... Bir gün işinden ayrıldı ve iş kurdu. Oldukça riskli bir adımdı, boğazına giren iki kaşık yemekten feragat etmişti, sonunda başarısız olup beş parasız bir şekilde ölebilirdi. Bunu umursamadı ve hayallerine koştu, çok çalıştı ve çabaladı. Şimdi ise durumu iyi, çok tatlı bir aileye sahip, geçmişi sorduğumda ise "Bir kabus... Bir kabustu o, ben de o kabustan uyandım." diyor.

Eğer o zihniyetten kurtulamasaydı, asla böyle şeylere erişemezdi. Bu nedenle siz de en büyük değişimi önce kendinizde, zihninizde yapmalısınız. Bu anlattıklarım örnek değildi, gerçekten yaşanmış bir şeydi. Bu kişi, böyle zor bir durumdan kurtulabildiyse, siz de kurtulabilirsiniz. Hem kendisi bir SS değildi, yalnızdı, kimsesizdi, belki yanında bir ben vardım, kim bilir... Lâkin siz Şeytan Baba ve Tanrılara, bizlere sahipsiniz, ruhaniyetin gücüne ve JoS'un bilgisine sahipsiniz.

Meditasyonlarınıza ağırlık verin, kendinize odaklanın. Tanrılara ve bizlere danışmaktan geri kalmayın, buranın var olma amacı budur. Kendinize dikkat edin, sağlıcakla kalın...

İyi günler.

çok teşekkür ederim uzun süredir bende bu kabustan uyanmaya çalışıyorum ama gerçekten pes edersem uyanamayacağım kesin . Denemeye devam . Son birkaç haftadır meditasyonlardan ve tanrılardan çok uzaklaşmak zorunda kaldım tekrar toparlanmak benim elimde kimsenin değil . ilgin için çok teşekkür ederim

 

[Sapahe]

İlgin için çok minnettarım pes etmemem gerektiğini sizler sayesinde daha iyi anlıyorum . sosyal medya kullanmıyorum Alkolude SS olduğumdan beri kullanmıyorum 2 haftadır ilk defa bu kadar uzun süre meditasyonlardan uzak kaldım bu kadar kötü etki ediceğini bilmiyordum, tüm dengem şaştı .

Esenlikler,

İradenizi ve kararlılığınızı tebrik eder, kutlarım. Yaşadığımız hayatların kolay olmadığı doğru ama bu yaşadığınız ani mental çöküşünün ve sizi yiyip bitiren umutsuzluğun sebebini tam olarak anlamış olduk. O iki haftalık minik ara. Tekrardan başlarken Ay'ın boşlukta olmadığından emin olmayı unutmayın. Küçük ayrıntılar hayat kurtarabiliyor

İyi günler.