Şeytan Baba hep benim yanımda oldu.
Ona olan sevgimi ifade edecek kelime ne Türkçe'de, ne İngilizce'de ne de dünya üzerindeki herhangi bir dilde yok.
O benim dünyamda yaşaran tek ağaç.
O olmasa şuan buraya gelemezdim.
Spritüel Satanizm, kimi zaman yorucudur, çünkü, majinin yolu basit değildir. Magnum Opus kimi zaman ulaşılmaz gibi gözükür, huzur kimi zaman ulaşılmaz gibi gözükür.
Her böyle hissettiğim zaman kolumdaki Şeytan dövmesine bakıyorum, bana yanlız olmadığımı hatırlatıyor.
Çünkü değilim, hiçbirimiz değiliz. Ve hiçbir zamanda olmayacağız.
Neden mi? Çünkü Şeytan bizimle. O hayatımda yeşeren bir çiçek misali bana yaşama umudunu verdi. Bu yüzden şükrediyor, ve Judeo-Christian "tanrısına" lanet okumaya devam ediyor.
Kayre Şeytan, hep benimle kal!