satou said:

approve alirsa sevinirim

artik yasayamiyorum, yok olmak istiyorum. cocuklugum travmalarla gecti onun disinda sanirim borderline ve sizofrenigim. ruyalarim sacma sapan, anlamsiz turden seyler. elimde olmayan tuhaf tuhaf korkularim var ve sebepsiz yere aci cekiyorum. ben artik bir sey dusunmek istemiyorum. yok olmayi istedigimi de soyleyemem ama benim istedigim hayat bu degil. benim hayat hakkindaki dusuncelerim boyle degildi. ben yeniden cocuk olmayi ozledim. hicbir seyden haberimin olmadigi bir halde sadece eglenmek. su anda da tek istedigim sey o aslinda. tek fark, ailemin yaninda guvende hissettigim zamanlardi o zamanlar. simdiyse oyle bir sey yok, boslukta gibiyim. sonuc olarak isteklerim de degisti. sadece bir kisiyle birlikte sonsuza kadar eglenmek istiyorum. ölüm korkusu olmadan, bir sey dusunmeden, sadece eglenmek. ben, kendimin her ne kadar normal oldugunu dusunmesem de, isteklerim bence tuhaf degil. yalniz basima hicbir seyden zevk almadigim bir duruma geldim. pek bi arkadasim yok, kimseyle anlasamiyorum. tek istedigim birisine guvenmek ve guvende hissetmek. hislerimin sacma oldugunun dusunulmesini de istemiyorum. psikologa gitsem de bir sey degismiyor, anlamiyorlar sorunumu. hicbir zaman tam anlamıyla anı yasayamiyorum. neyse ki su anda gercekten guvendigim ve bana iyi hissettiren birisi var, ama benden uzakta. ortak bir suru yonumuz var ve bulusmayi planlamistik, ama hazir hissetmediginden simdilik vazgectigini soyledi. gercekten cok kotu hissediyorum. yapayalniz, korkmus, depresif, berbat hissediyorum. bazen diyorum ki ben ne ara bu hale geldim. cok nadir turden lanetliyim, hic normal degilim bunun farkindayim, ama bence benim de mutlu olmaya hakkim var. su ana kadar hicbir kotu niyetim olmadi benim, ama basima gelen seyler gercekten lanetlenmis oldugumu dusunduruyor bana. dusunce tarzim o kadar cok degisti ki.. hayata bakis acim, her seyim cok degisti, ama korkunc yonde. cok ufak seylerin beni uzebildigi gibi, cok ufak seyler de beni mutlu edebiliyor. ben tanri olmakla ilgilendigimi falan sanmiyorum, ozellikle de bu varolmaktan yoruldugum halde. ben gecmis hayatlarimda ne yaptim da bu hale geldim bilmiyorum, ama artik dayanamiyorum. lanetli oldugum ortada. ben artik varolussal seviyede ruhumu parcalayacak turden aci cektigim bi halde, kafamda tuhaf tuhaf dusunce ve hayallerle okula gidip gelmek istemiyorum. en azindan bu halimi goren bir Tanrı bir isaret falan verebilirdi. artik tukendim, sadece uyuyunca huzur buluyorum, o da nadiren. icimdeki hisleri kelimelere dokebilmemin tam anlamiyla bir yolu yok ama deniyorum. aynada gozlerime baktigimda halime ben bile aciyorum. gordugum umutsuzluk beni bile korkutuyor. dis gorunusum gayet iyi ama beni mutlu etme gibi bi ozelligi yok, cunku ben icten ice oluyum. yalnizlik, kaybolmusluk, tum negatif hisleri kendimde barindiriyorum, ve bunu kendime kasitli olarak yapmisim gibi. artik beynimin calismaktan yoruldugunu hissediyorum, dusunmekten kendime zarar veriyorum ve buna engel olamiyorum. Tanrısal bir yardımın bile beni duzeltebileceginden supheliyken, kendi basima hala cabalamaya calismam acikcasi, cok acinasi. artik sadece iki seyden eminim ben. birincisi varoldugumdan, ikincisi ise lanetli oldugumdan, ve asla mutlu olamayacagimdan. benim, ruhumun parcalandigini hissettigim zamanlar oldu, acidan. Tanrılara kac kez seslendim ama beni duyan olmadi bile. bu kadar aci ceken birisi varken ufak da olsa bir sey yapilmadi. benim bir cabam oldu en azindan, kac kez denememe ragmen bir Tanrı ile gorusemedim. sanirim ihtiyacim olan tek sey para ve biraz da olsa mutlu olabilmek. lutfen birisi bana bir sekilde yardim etsin cunku artik dayanamiyorum. icimde biriken aci ve hayata karsi ofke dayanilmaz boyutlarda. dunyanin bu hale gelmesine sebep olan kim varsa yok edecegim. ne olursa olsun hepsinin igrenc ruhlarini paramparca edecegim. gezegenimize yasatilan bu akil almaz iskencenin bedelini pislik ruhlariyla odeyecekler. bu yolda ne yapmam gerekiyorsa yapmaya hazirim. yeter ki artik hayatimi duzelteyim, lutfen soyleyin. Tanrılardan gercekten para istesem, yani bu ne kadar mantikli? cunku bunun oldugunu dusundugumde cok mutlu hissediyorum, hic olmadigim kadar hem de.. ruhum ve beynim zaten fazlasiyla bitkin, ne kadar odaklanabilirim bilmiyorum. ne yapmam gerektigini de bilmiyorum, ama artik paraya ihtiyacim var. ruhumda delikler acildigini hissettigim bi halde meslek sahibi olmaya calismak, bana en sacma ve imkansiz gelen sey. lutfen istedigim bu seyin bencilce olmadigini ve mumkun oldugunu soyleyin ki tamamen umutsuz bir vaka olmadigimin farkina varabileyim. onun disinda oldukten sonra birisine tekrar kavusmak ne kadar mumkun? onemli bir soru sanirim ve benim de en cok kafaya taktigim seylerden biri. cunku birisiyle anı biriktirip ölüm denen seyle farkli yerlere savrulmak.. isteklerim belli, varolussal anlamda yalniz hissetmek istemiyorum. peki ne yapabilirim? yok olmayi gercekten istemiyorum ama hayattan istediklerim de tuhaf geliyor. ruh esi, oldukten sonra tekrar kavusmak, aslinda dusununce sacma degil. yine de bilmiyorum. normalde bu sekilde dusunen kisiler nadir oldugundandir. gunumuz ateist kayniyor sonucta. kimse ne olacagini bilmeden yasiyor, ve bu korkunc. askin benim hayatimdaki yeri buyuk ve genelde bu konularin derinden olmasina onem veriyorum. aska varolussal seviyede bakiyorum yani. her neyse iste, su anda derinden bir seyler hissettigim birisi var ve bana iyi gelen tek kisi o acikcasi. kavusabilmemiz ise Tanrı'lardan bir sekilde para elde etmeme bagli. lutfen bir seyler benim icin iyiye gitsin artik. kendimi yok etmek istedigimi tekrarlamak istemiyorum. eminim ki bu hayatin yasanabilecek yanlari var. varolussal anlamda ne kadar kapana kısılmıs gibi hissetsem de yine de bir umudum var. en fazla kendimi yok ederim diyorum ama boyle dusununce de sevdigim kisiyi birakmak, korkunc hissettiriyor. o yuzden lutfen yardim edin. burada duzeltmem gereken tek sey hayatim degil, varolusum. ruhumun öldugunu hissediyorum. eger aci cekmemeyi basaramazsam sanirim yapmayi deneyecegim sey belli.. korkunc geliyor acikcasi, yok olmak, ve bunun farkinda bile olmamak. sanirim bunu istemiyorum, o yuzden lutfen yardim edin.

Click to expand...

Alena666 said:

Esenlikler kardeşim,

Şimdiden kırıcı olursam özür dilerim. İhtiyacın olduğunu düşünüyorum.

Kendine acımak ve kötü olduğunu söylemek dışında ne yaptın? Kendi kendini hasta ediyorsun. Başka bir şey değil.

Kendin için yaptığın 10 iyi şeyi sayabilir misin? Sayabilirsen sana ne gibi bir yararı oldu?

Şikayet etmeyi Bırak. Herkesin travması var. Çoğu insan iyi ve kötü şeyler yaşar. Fakat başarılı olanları bunları bahane olarak kullanmaz .

Kötü olduğunu düşünüyorsun değil mi, Tanrılardan çok yardım istedin ama sana cevap vermediler öyle değil mi? Senin onların cevabını görmemeni geçtim, sen kendini onların yardımına layık görüyor musun? Onlar bizi çocukları gibi görür, severler ama bu içi boş gereksiz bir teneke için zamanlarını harcayacakları anlamına gelmez.

Ruh halini düzeltmek için ne yaptın? Serotonin arttıran şarkılar mı dinledin yoksa? (!)

Psikologlar seni düzeltemiyor falan değil, sadece ergensin. 10-17 yaş arası çocuklara genelde tanı koymazlar çünkü kişilikleri o yaşlarda tam oturmaz. Yanlış anlama bu kötü bir şey değil, nitekim ben de yaşadım.

İlk önce kendin için sen çabala olmazsa tanrılarımızdan iste. Onlar bakıcımız değil. Onlar bizim kendimiz için çabalamamızı ister, öğrenmemizi ister. Zaten onlar sana yardımcı olur.

Adanmadıysan adan, meditasyon yap, yoga yap.

Biliyorum bulunduğun durum zor, ama yapacak bir şey yok. Zararın neresinden dönsen kardır.

Yarın yeni bir sayfa aç. 40 günlük meditasyonlara başla. Mutluymuş gibi yap. Emin ol 'mış' gibi yapmak gerçek mutluluğun yolunu açar.

Biraz güçlendikten sonra Wunjo çalışmasına başla. Sonra ise Ruhun maddesel zenginliğini arttırmaya başlarsın.

Yaşam kalitesi azimle artar. Yavaş yavaşta olsa düzel. Düzelmezsen bir köşede, bir sefil gibi acı çekerek can verirsin belki de. Bu hayatını böyle kötü yaşarsan diğerleri nasıl olur Şeytan bilir...

Böyle konuşmamın sebebi aynı sözlere ihtiyacım olmasıydı. Bazen sadece yüzüne vurulması gerekir. Hiçbir kardeşimin kötülüğünü istemem. Umarım derdimi anlatabilmişimdir.

Ve unutma en azından güzelsin.

İyi ve sağlıklı günler dilerim.

Click to expand...

AntikKafa666 said:

Esenlikler

Çok kötü günlerden geçiyoruz ülke olarak artık öyle bir noktaya gelindiki mutlu kimse yok.
Maddi konularda daha çok çalışmanız gerekiyor maddesel hayatta ama bunun içinde çok aşırı çalışmak gerekiyor.
Ekonomi herşey dipte şuan umut yok, neşe yok, istek yok ve doğal olarak,
Yaşamanında bir amacı ve tadı yok, 2000 ' li nesili daha çok etkiledi bu ekonomi olayı.
Ama hayatına bir amaç ve yapılacak şeyler için heyecan katmakta senin elinde bunu değerlendir.
İntihar etmek çok kolay ve basit bir şey sonrasında ne olacak neyle karşılaşacaksın onu bilmemek çok kötü.
Bundan dolayı hayatı risk'e atmamak gerekir.

Click to expand...

satou said:

AntikKafa666 said:

Esenlikler

Çok kötü günlerden geçiyoruz ülke olarak artık öyle bir noktaya gelindiki mutlu kimse yok.
Maddi konularda daha çok çalışmanız gerekiyor maddesel hayatta ama bunun içinde çok aşırı çalışmak gerekiyor.
Ekonomi herşey dipte şuan umut yok, neşe yok, istek yok ve doğal olarak,
Yaşamanında bir amacı ve tadı yok, 2000 ' li nesili daha çok etkiledi bu ekonomi olayı.
Ama hayatına bir amaç ve yapılacak şeyler için heyecan katmakta senin elinde bunu değerlendir.
İntihar etmek çok kolay ve basit bir şey sonrasında ne olacak neyle karşılaşacaksın onu bilmemek çok kötü.
Bundan dolayı hayatı risk'e atmamak gerekir.

Click to expand...

haklısın genel anlamda herkes bir şeylerden şikayetçi, tam anlamıyla mutlu kimse kalmadı, kaldıysa da azaldığını hissediyorum. tabii mutluluk kişiden kişiye değişkenlik gösterebilen bir şey, birçok şey gibi. yapısal olarak herkes farklı oldugundan insanların kafaya taktıkları seyler, mutlu olma sekilleri de farklılık gosteriyor dogal olarak. ben ne yazık ki kendi mutlulugumu olabildigince zorlastıran birisiyim, yapım böyle. illa bir seyleri kafaya takacagım, yoksa yasayamam. açıkcası kafaya taktıgım seyler hicbir zaman mantıksız seyler olmadı, ama kafaya takmam asıl mantıksızlıgımdı. yine de şunu anladım, böyle bir şeyin bana zarardan başka bir getirisi olmuyor, olmayacak.

sanırım sadece içten içe sınav stresine girdim. depresyona girmeme bile fırsat vermiyor, sınav gerçekten berbat bir şey. tek istegim guzel gecmesi ve bir yere uzanıp rahatlamak. ondan sonra neyi istersem kafaya takarım, yeter ki peşimden koşan birisi varmış hissinden kurtulayım. şimdi ise müzik eşliğinde ders çalışıyorum ve mutlu sayılabilirim. eh tesekkurler iyi ki varsınız

Click to expand...

AntikKafa666 said:

satou said:

approve alirsa sevinirim

artik yasayamiyorum, yok olmak istiyorum. cocuklugum travmalarla gecti onun disinda sanirim borderline ve sizofrenigim. ruyalarim sacma sapan, anlamsiz turden seyler. elimde olmayan tuhaf tuhaf korkularim var ve sebepsiz yere aci cekiyorum. ben artik bir sey dusunmek istemiyorum. yok olmayi istedigimi de soyleyemem ama benim istedigim hayat bu degil. benim hayat hakkindaki dusuncelerim boyle degildi. ben yeniden cocuk olmayi ozledim. hicbir seyden haberimin olmadigi bir halde sadece eglenmek. su anda da tek istedigim sey o aslinda. tek fark, ailemin yaninda guvende hissettigim zamanlardi o zamanlar. simdiyse oyle bir sey yok, boslukta gibiyim. sonuc olarak isteklerim de degisti. sadece bir kisiyle birlikte sonsuza kadar eglenmek istiyorum. ölüm korkusu olmadan, bir sey dusunmeden, sadece eglenmek. ben, kendimin her ne kadar normal oldugunu dusunmesem de, isteklerim bence tuhaf degil. yalniz basima hicbir seyden zevk almadigim bir duruma geldim. pek bi arkadasim yok, kimseyle anlasamiyorum. tek istedigim birisine guvenmek ve guvende hissetmek. hislerimin sacma oldugunun dusunulmesini de istemiyorum. psikologa gitsem de bir sey degismiyor, anlamiyorlar sorunumu. hicbir zaman tam anlamıyla anı yasayamiyorum. neyse ki su anda gercekten guvendigim ve bana iyi hissettiren birisi var, ama benden uzakta. ortak bir suru yonumuz var ve bulusmayi planlamistik, ama hazir hissetmediginden simdilik vazgectigini soyledi. gercekten cok kotu hissediyorum. yapayalniz, korkmus, depresif, berbat hissediyorum. bazen diyorum ki ben ne ara bu hale geldim. cok nadir turden lanetliyim, hic normal degilim bunun farkindayim, ama bence benim de mutlu olmaya hakkim var. su ana kadar hicbir kotu niyetim olmadi benim, ama basima gelen seyler gercekten lanetlenmis oldugumu dusunduruyor bana. dusunce tarzim o kadar cok degisti ki.. hayata bakis acim, her seyim cok degisti, ama korkunc yonde. cok ufak seylerin beni uzebildigi gibi, cok ufak seyler de beni mutlu edebiliyor. ben tanri olmakla ilgilendigimi falan sanmiyorum, ozellikle de bu varolmaktan yoruldugum halde. ben gecmis hayatlarimda ne yaptim da bu hale geldim bilmiyorum, ama artik dayanamiyorum. lanetli oldugum ortada. ben artik varolussal seviyede ruhumu parcalayacak turden aci cektigim bi halde, kafamda tuhaf tuhaf dusunce ve hayallerle okula gidip gelmek istemiyorum. en azindan bu halimi goren bir Tanrı bir isaret falan verebilirdi. artik tukendim, sadece uyuyunca huzur buluyorum, o da nadiren. icimdeki hisleri kelimelere dokebilmemin tam anlamiyla bir yolu yok ama deniyorum. aynada gozlerime baktigimda halime ben bile aciyorum. gordugum umutsuzluk beni bile korkutuyor. dis gorunusum gayet iyi ama beni mutlu etme gibi bi ozelligi yok, cunku ben icten ice oluyum. yalnizlik, kaybolmusluk, tum negatif hisleri kendimde barindiriyorum, ve bunu kendime kasitli olarak yapmisim gibi. artik beynimin calismaktan yoruldugunu hissediyorum, dusunmekten kendime zarar veriyorum ve buna engel olamiyorum. Tanrısal bir yardımın bile beni duzeltebileceginden supheliyken, kendi basima hala cabalamaya calismam acikcasi, cok acinasi. artik sadece iki seyden eminim ben. birincisi varoldugumdan, ikincisi ise lanetli oldugumdan, ve asla mutlu olamayacagimdan. benim, ruhumun parcalandigini hissettigim zamanlar oldu, acidan. Tanrılara kac kez seslendim ama beni duyan olmadi bile. bu kadar aci ceken birisi varken ufak da olsa bir sey yapilmadi. benim bir cabam oldu en azindan, kac kez denememe ragmen bir Tanrı ile gorusemedim. sanirim ihtiyacim olan tek sey para ve biraz da olsa mutlu olabilmek. lutfen birisi bana bir sekilde yardim etsin cunku artik dayanamiyorum. icimde biriken aci ve hayata karsi ofke dayanilmaz boyutlarda. dunyanin bu hale gelmesine sebep olan kim varsa yok edecegim. ne olursa olsun hepsinin igrenc ruhlarini paramparca edecegim. gezegenimize yasatilan bu akil almaz iskencenin bedelini pislik ruhlariyla odeyecekler. bu yolda ne yapmam gerekiyorsa yapmaya hazirim. yeter ki artik hayatimi duzelteyim, lutfen soyleyin. Tanrılardan gercekten para istesem, yani bu ne kadar mantikli? cunku bunun oldugunu dusundugumde cok mutlu hissediyorum, hic olmadigim kadar hem de.. ruhum ve beynim zaten fazlasiyla bitkin, ne kadar odaklanabilirim bilmiyorum. ne yapmam gerektigini de bilmiyorum, ama artik paraya ihtiyacim var. ruhumda delikler acildigini hissettigim bi halde meslek sahibi olmaya calismak, bana en sacma ve imkansiz gelen sey. lutfen istedigim bu seyin bencilce olmadigini ve mumkun oldugunu soyleyin ki tamamen umutsuz bir vaka olmadigimin farkina varabileyim. onun disinda oldukten sonra birisine tekrar kavusmak ne kadar mumkun? onemli bir soru sanirim ve benim de en cok kafaya taktigim seylerden biri. cunku birisiyle anı biriktirip ölüm denen seyle farkli yerlere savrulmak.. isteklerim belli, varolussal anlamda yalniz hissetmek istemiyorum. peki ne yapabilirim? yok olmayi gercekten istemiyorum ama hayattan istediklerim de tuhaf geliyor. ruh esi, oldukten sonra tekrar kavusmak, aslinda dusununce sacma degil. yine de bilmiyorum. normalde bu sekilde dusunen kisiler nadir oldugundandir. gunumuz ateist kayniyor sonucta. kimse ne olacagini bilmeden yasiyor, ve bu korkunc. askin benim hayatimdaki yeri buyuk ve genelde bu konularin derinden olmasina onem veriyorum. aska varolussal seviyede bakiyorum yani. her neyse iste, su anda derinden bir seyler hissettigim birisi var ve bana iyi gelen tek kisi o acikcasi. kavusabilmemiz ise Tanrı'lardan bir sekilde para elde etmeme bagli. lutfen bir seyler benim icin iyiye gitsin artik. kendimi yok etmek istedigimi tekrarlamak istemiyorum. eminim ki bu hayatin yasanabilecek yanlari var. varolussal anlamda ne kadar kapana kısılmıs gibi hissetsem de yine de bir umudum var. en fazla kendimi yok ederim diyorum ama boyle dusununce de sevdigim kisiyi birakmak, korkunc hissettiriyor. o yuzden lutfen yardim edin. burada duzeltmem gereken tek sey hayatim degil, varolusum. ruhumun öldugunu hissediyorum. eger aci cekmemeyi basaramazsam sanirim yapmayi deneyecegim sey belli.. korkunc geliyor acikcasi, yok olmak, ve bunun farkinda bile olmamak. sanirim bunu istemiyorum, o yuzden lutfen yardim edin.

Click to expand...

Esenlikler

Çok kötü günlerden geçiyoruz ülke olarak artık öyle bir noktaya gelindiki mutlu kimse yok.
Maddi konularda daha çok çalışmanız gerekiyor maddesel hayatta ama bunun içinde çok aşırı çalışmak gerekiyor.
Ekonomi herşey dipte şuan umut yok, neşe yok, istek yok ve doğal olarak,
Yaşamanında bir amacı ve tadı yok, 2000 ' li nesili daha çok etkiledi bu ekonomi olayı.
Ama hayatına bir amaç ve yapılacak şeyler için heyecan katmakta senin elinde bunu değerlendir.
İntihar etmek çok kolay ve basit bir şey sonrasında ne olacak neyle karşılaşacaksın onu bilmemek çok kötü.
Bundan dolayı hayatı risk'e atmamak gerekir.

Click to expand...