Peace of the Dark
New member
- Joined
- Dec 14, 2021
- Messages
- 250
Bu dert yakındığım ve tavsiye istediğim bir konudur. Başlık yanıltıcı olmasın. Boşuna vaktinizi çalmamak için buraya bu notu düşmek istedim.
Şu an hayatımın bu noktalarında, en kritik dönemlerinden geçiyorum ve işin kötüsü, ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yok. Belki burada sizden tavsiye alabilirim umuduyla, elimden geldiğince kısa bir şekilde durumu açıklamak istiyorum.
Şu an üniversite öncesi bir dönemdeyim. Hangi alanı seçeceğim konusunda tereddüt içerisindeyim. Aklım yazılım dese de psikolojiye ilgim var, ancak psikoloji okuduktan sonra gerçekten hiçbir gelirim olmamasından korkuyorum.
Hatta bu şartlar altında üniversite okumak, şu an için en iyi seçenek mi, ondan bile emin değilim. Ne yapmam gerektiği konusunda hiçbir fikrim yok, derslerle bir problemim yok, çalıştığımda anlayabiliyorum ama o kararsızlık, düzenli şekilde ders çalışmamı da engelliyor.
Bir de kalacak yer sıkıntısı var. Ben pandemi öncesi ve başlarında, eski yaşadığım şehirde, evde yalnız yaşıyordum. Yaklaşık 2 yıl boyunca yalnız yaşadım.1,5-2 yıl önce de şu an durduğum şehire, aile baskısıyla getirildim. 1+1 evde 3 kişi yaşıyoruz ve bu beni psikolojik anlamda bitiriyor. Bazılarınız beni belki anlıyordur, bazı insanlar 30'lu yaşlarına kadar ailesiyle hiçbir problem olmadan birlikte yaşayabiliyor, ben o insanlardan değilim. En kısa zamanda kendimi ayırmak istiyorum, yoksa kafayı yiyeceğim.
Mevcut aile üyelerimle hem anlaşamıyorum, hem de mobbinge maruz kalıyorum. Bakın, aslında oldukça sabırlı bir insanımdır. Birisine karşı bir şeyi, anlayabilmesi için en baştan sonuna, 50-60 kere, tekrar tekrar anlatabilirim. Ama aile içinde sabır sınırım çoktan taştığından ötürü, en küçük şeyde bile sinir krizi geçirecek duruma gelsem de kendimi tutuyorum. Bu beni çok yıpratıyor.
Şu an istediğimden emin olduğum tek bir şey var. O da ailemden ayrı bir yere çıkmak. Temel ihtiyaçlarımı karşılayabilmek ve meditasyonlara devam edebilmek. Gerçekten başka hiçbir şey umrumda değil.
Burasıyla tanışmadan önce, hayata dair bütün beklentilerimi kesmiştim. Her şey benim için son noktaya ulaştığında burasıyla karşılaştım. Beni hayata geri bağlayan yer burası oldu. O yüzden tek umursadığım şey de bu.
Algılarım açık olsaydı sizce bu durumda Tanrılar bana ne yapmam gerektiği konusunda tavsiye verir miydi? Gerçekten yardım istemiyorum, sadece ne yapmam gerektiği konusunda yardıma ihtiyacım var. Şeytan Babamızın mührüne odaklanarak bu problemimi iletiyorum, algılarımın açık olmadığının farkındayım ve bir şekilde de olsa işaret bekliyorum birkaç aydır.
Bundan 5 ay sonra ne yapacağım, hiçbir fikrim yok. Hiçbir şeyim garantide değil ve bu durumun farkında olarak meditasyonlara odaklanmak beni de oldukça zorluyor. Elimden geleni yapmaya çalışıyorum yine de.
Tavsiyeleriniz varsa, ruhani ya da başka şekillerde, hiç fark etmez, bekliyorum. En büyük umudum Tanrılarımız tarafından bu konuda yönlendirilmek, gerçekten buna dair bir işaret alsam, gözüm kapalı şekilde, tamamen odaklanarak o tavsiyeye odaklarım kendimi.
Böyle bir konu açmak istemiyordum ve gereksiz laf kalabalığı olduğunun farkındayım. O yüzden kusura bakmayın. Ama gerçekten çaresiz hissettiğimden dolayı kendimi buna mecbur olarak gördüm.
Şu an hayatımın bu noktalarında, en kritik dönemlerinden geçiyorum ve işin kötüsü, ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yok. Belki burada sizden tavsiye alabilirim umuduyla, elimden geldiğince kısa bir şekilde durumu açıklamak istiyorum.
Şu an üniversite öncesi bir dönemdeyim. Hangi alanı seçeceğim konusunda tereddüt içerisindeyim. Aklım yazılım dese de psikolojiye ilgim var, ancak psikoloji okuduktan sonra gerçekten hiçbir gelirim olmamasından korkuyorum.
Hatta bu şartlar altında üniversite okumak, şu an için en iyi seçenek mi, ondan bile emin değilim. Ne yapmam gerektiği konusunda hiçbir fikrim yok, derslerle bir problemim yok, çalıştığımda anlayabiliyorum ama o kararsızlık, düzenli şekilde ders çalışmamı da engelliyor.
Bir de kalacak yer sıkıntısı var. Ben pandemi öncesi ve başlarında, eski yaşadığım şehirde, evde yalnız yaşıyordum. Yaklaşık 2 yıl boyunca yalnız yaşadım.1,5-2 yıl önce de şu an durduğum şehire, aile baskısıyla getirildim. 1+1 evde 3 kişi yaşıyoruz ve bu beni psikolojik anlamda bitiriyor. Bazılarınız beni belki anlıyordur, bazı insanlar 30'lu yaşlarına kadar ailesiyle hiçbir problem olmadan birlikte yaşayabiliyor, ben o insanlardan değilim. En kısa zamanda kendimi ayırmak istiyorum, yoksa kafayı yiyeceğim.
Mevcut aile üyelerimle hem anlaşamıyorum, hem de mobbinge maruz kalıyorum. Bakın, aslında oldukça sabırlı bir insanımdır. Birisine karşı bir şeyi, anlayabilmesi için en baştan sonuna, 50-60 kere, tekrar tekrar anlatabilirim. Ama aile içinde sabır sınırım çoktan taştığından ötürü, en küçük şeyde bile sinir krizi geçirecek duruma gelsem de kendimi tutuyorum. Bu beni çok yıpratıyor.
Şu an istediğimden emin olduğum tek bir şey var. O da ailemden ayrı bir yere çıkmak. Temel ihtiyaçlarımı karşılayabilmek ve meditasyonlara devam edebilmek. Gerçekten başka hiçbir şey umrumda değil.
Burasıyla tanışmadan önce, hayata dair bütün beklentilerimi kesmiştim. Her şey benim için son noktaya ulaştığında burasıyla karşılaştım. Beni hayata geri bağlayan yer burası oldu. O yüzden tek umursadığım şey de bu.
Algılarım açık olsaydı sizce bu durumda Tanrılar bana ne yapmam gerektiği konusunda tavsiye verir miydi? Gerçekten yardım istemiyorum, sadece ne yapmam gerektiği konusunda yardıma ihtiyacım var. Şeytan Babamızın mührüne odaklanarak bu problemimi iletiyorum, algılarımın açık olmadığının farkındayım ve bir şekilde de olsa işaret bekliyorum birkaç aydır.
Bundan 5 ay sonra ne yapacağım, hiçbir fikrim yok. Hiçbir şeyim garantide değil ve bu durumun farkında olarak meditasyonlara odaklanmak beni de oldukça zorluyor. Elimden geleni yapmaya çalışıyorum yine de.
Tavsiyeleriniz varsa, ruhani ya da başka şekillerde, hiç fark etmez, bekliyorum. En büyük umudum Tanrılarımız tarafından bu konuda yönlendirilmek, gerçekten buna dair bir işaret alsam, gözüm kapalı şekilde, tamamen odaklanarak o tavsiyeye odaklarım kendimi.
Böyle bir konu açmak istemiyordum ve gereksiz laf kalabalığı olduğunun farkındayım. O yüzden kusura bakmayın. Ama gerçekten çaresiz hissettiğimden dolayı kendimi buna mecbur olarak gördüm.