Panta Rhei
Active member
- Joined
- May 18, 2022
- Messages
- 680
Sevgili, güzel ve özel Satanik ailemize esenlikler,
Adına hayat dediğimiz bu cehennemde, hepimiz kendi ateşimizi taşırız. Bu ateş hem kalbimizde hem dilimizde hem de gözlerimizdedir. Nihai cezanın tek bir cehennemde verileceğini düşünmüş olsak da binlerce yıl boyunca, esasen, kendi yarattığımız cehennemlerde yaşamaktayız. Günahlar değildir, insanları küle çeviren, kendilerine söyledikleri yalanlardır. Öylesine derine işler ki bu yalanlar, içlerindeki ateşi dahi kontrol edemez olur; tükenir, yok olurlar. Bize söylenen tüm bu hikayeler, aslında, insanın kendine olan mağlubiyetini anlatır. Budur arkasındaki anlam, tüm bunların. Nereye kadar, bu mu o ulvi kader ve sonu mudur hepsinin keder?
Eskiden, insanları gizlice öldürmek içindi zehir. Fiziksel âlemde tezahür ederdi. Tatsız ve kokusuzdu ancak, yine de, gerçekti. Şimdiyse, şekil değiştirmiştir bu zehir. Eskisi gibi öldürmez hemen insanları, bunun yerine, kanını emer. Ruhunun ışığını söndürür ve onu dizlerinin üstüne düşürür. Gerçek de değildir artık, sanaldır. Hiçbir zaman kendi formuna sahip değildir. Hep saklanır başka şeylerin ardına. Kimi zaman sahte aşklara, kimi zaman zoraki gülüşlere ve kimi zaman da bir fotoğraf karesine saklanır, her zaman ama her zaman, sızmanın bir yolunu bulur.
Yalanların dünyasında, en büyük tiyatro, en iyi yalanı söyleyen ve en iyi palyaçoluğu yapanındır. Bu yüzdendir ki sahiptir, hiç hak etmeyen insanlar, kendilerinden büyük güçlere. Ne gülünçtür ki, sahip olduklarını zannettikleri şeylerin kölesi olur ardından insanlar; daha da büyütmek için bunları, oynarken mükemmel tiyatroları, en büyük şovu, kendi acınası kaderlerinin trajedisiyle sergilerler.
Son perdenin ardından, yine de baş başa kalır kendisiyle insan. Sahi ya, kendine dahi itiraf edemez, yazdığı senaryoları. Böylece sürdürür yalanları, ardından, yaratır onu yakan ateşten diyârları. Cehenneme sığınır, daima, sanki bu bir kurtuluşmuşçasına. Simgelerken cehennem çok daha fazlasını, onu kendi şarkısının sözleri yapar. Tekrar ve tekrar çalan, bozuk bir plak gibi; Sisifos'un ellerindeki taş gibi, hep geride kalan.
Yalan söyleyen yalnızca kendine söylemez bunları ve kandırmaz etrafındaki insanları, hırsızlıktır yaptığı. Gerçeği, kendisinden çalar. Kral çıplaktır oysa ki, en inkâr eden gözlere dahi açıktır, insanın yalanı. Öyleyse roldür tüm bu yaşadıklarımız, hepsi bir yalan, hepsi bir aldatmaca ve hepsi çamurdan imparatorluklardır, daha da pis şeylerin üzerine inşa edilen. Kendine Satanist diyen, kaçınmalıdır bunlardan. İğrenmelidir, tiksinmelidir, nefret etmelidir her türlü yalandan!
Ey kardeşlerim, ey yoldaşlarım ve ey ailem; unutmayın bunları. Sorar hayat, hepsinin, teker teker hesabını. Öderiz bedelini, er ya da geç. Öderiz bedelini, ne eksik ne de fazla. Tüm bunlar son derece gerçektir ve sallanır bir kılıç gibi, başımızın üzerinde. Ya kalkarız ayağa ve silkeleniriz bunlardan ya da gözlerimize yansır, kendi yarattığımız bu dram. Kılıcın ardından.
Şimdi, söyleyin bana, nereye kadar, bu mu o ulvi kader ve... sonu mudur hepsinin keder?
— Spine
Adına hayat dediğimiz bu cehennemde, hepimiz kendi ateşimizi taşırız. Bu ateş hem kalbimizde hem dilimizde hem de gözlerimizdedir. Nihai cezanın tek bir cehennemde verileceğini düşünmüş olsak da binlerce yıl boyunca, esasen, kendi yarattığımız cehennemlerde yaşamaktayız. Günahlar değildir, insanları küle çeviren, kendilerine söyledikleri yalanlardır. Öylesine derine işler ki bu yalanlar, içlerindeki ateşi dahi kontrol edemez olur; tükenir, yok olurlar. Bize söylenen tüm bu hikayeler, aslında, insanın kendine olan mağlubiyetini anlatır. Budur arkasındaki anlam, tüm bunların. Nereye kadar, bu mu o ulvi kader ve sonu mudur hepsinin keder?
Eskiden, insanları gizlice öldürmek içindi zehir. Fiziksel âlemde tezahür ederdi. Tatsız ve kokusuzdu ancak, yine de, gerçekti. Şimdiyse, şekil değiştirmiştir bu zehir. Eskisi gibi öldürmez hemen insanları, bunun yerine, kanını emer. Ruhunun ışığını söndürür ve onu dizlerinin üstüne düşürür. Gerçek de değildir artık, sanaldır. Hiçbir zaman kendi formuna sahip değildir. Hep saklanır başka şeylerin ardına. Kimi zaman sahte aşklara, kimi zaman zoraki gülüşlere ve kimi zaman da bir fotoğraf karesine saklanır, her zaman ama her zaman, sızmanın bir yolunu bulur.
Yalanların dünyasında, en büyük tiyatro, en iyi yalanı söyleyen ve en iyi palyaçoluğu yapanındır. Bu yüzdendir ki sahiptir, hiç hak etmeyen insanlar, kendilerinden büyük güçlere. Ne gülünçtür ki, sahip olduklarını zannettikleri şeylerin kölesi olur ardından insanlar; daha da büyütmek için bunları, oynarken mükemmel tiyatroları, en büyük şovu, kendi acınası kaderlerinin trajedisiyle sergilerler.
Son perdenin ardından, yine de baş başa kalır kendisiyle insan. Sahi ya, kendine dahi itiraf edemez, yazdığı senaryoları. Böylece sürdürür yalanları, ardından, yaratır onu yakan ateşten diyârları. Cehenneme sığınır, daima, sanki bu bir kurtuluşmuşçasına. Simgelerken cehennem çok daha fazlasını, onu kendi şarkısının sözleri yapar. Tekrar ve tekrar çalan, bozuk bir plak gibi; Sisifos'un ellerindeki taş gibi, hep geride kalan.
Yalan söyleyen yalnızca kendine söylemez bunları ve kandırmaz etrafındaki insanları, hırsızlıktır yaptığı. Gerçeği, kendisinden çalar. Kral çıplaktır oysa ki, en inkâr eden gözlere dahi açıktır, insanın yalanı. Öyleyse roldür tüm bu yaşadıklarımız, hepsi bir yalan, hepsi bir aldatmaca ve hepsi çamurdan imparatorluklardır, daha da pis şeylerin üzerine inşa edilen. Kendine Satanist diyen, kaçınmalıdır bunlardan. İğrenmelidir, tiksinmelidir, nefret etmelidir her türlü yalandan!
Ey kardeşlerim, ey yoldaşlarım ve ey ailem; unutmayın bunları. Sorar hayat, hepsinin, teker teker hesabını. Öderiz bedelini, er ya da geç. Öderiz bedelini, ne eksik ne de fazla. Tüm bunlar son derece gerçektir ve sallanır bir kılıç gibi, başımızın üzerinde. Ya kalkarız ayağa ve silkeleniriz bunlardan ya da gözlerimize yansır, kendi yarattığımız bu dram. Kılıcın ardından.
Şimdi, söyleyin bana, nereye kadar, bu mu o ulvi kader ve... sonu mudur hepsinin keder?
— Spine
